1: Wychodzę z tych zajęć i myślę, że jestem autystyczna.

2: Z P. rozmawiamy jakby nigdy nic. Taki modus operandi, myślę. Raczej nieprzyszłościowy. P. kupuje koszulki z naszywkami - tak, jak mu powiedziałam. Niewykluczone, że faktycznie słucha. Tyle że wybiórczo i z nastawieniem na siebie.   

3: W. się uzewnętrznia, co traktuję jako oznakę zaufania. Ponieważ W. trzymał mi palce w ustach, a ja miałam łzy w oczach, nie sądzę, żeby mogło się między nami zdarzyć coś jeszcze bardziej ambarasującego. Czyli ją po prostu wykorzystałeś, raczej stwierdzam niż pytam. Tak, odpowiada po chwili. Nie pytam, czy przez trzy ostatnie lata sypiał z nią i myślał o tamtej, czy sypiał z obiema. Ta historia jest przykra z powodu jej, bo poświęciła dumę, tak myśli feministka we mnie; cyniczka myśli, że chodzi raczej o głupotę. O tamtej myślę, że... świat jest mały, dlatego bardzo możliwe, że miałam okazję ją spotkać; niestety nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia, sama nie wiem - brakiem kompetencji czy empatii. To jaka ona jest, pytam jeszcze. Świetna, mówi. Endżi dopowiada, że w łóżku.    

1: Kłócimy się z P. Przez niezrozumienie. Od dwunastu tygodni jest tylko marudzenie, ciągle coś jest nie tak. Może powinnaś pracować z B., mówi w końcu. Chcesz ze mną pracować czy nie, pytam przed wyjściem. Ja cię mogę zapytać o to samo. Przychodzę tu od dwóch lat, czy to nie jest oczywiste? Uśmiecha się, kiedy mówi, że tak.        

2: Wieczorem, po pół roku nieobecności, Em pyta, co słychać. 

1: Jesteś usatysfakcjonowana wczorajszym spotkaniem, pyta B. w sms-ie o 20.40. Co to ma być, myślę.  

1: Jak by to było, podnieść wzrok znad książki i patrzeć z fotela jak Sz. czyta na kanapie. To są jednak akty tchórzostwa z mojej strony - to nieodbieranie od niego telefonów wieczorami. Nie myślę już nawet o tym, że to nieładnie. To nie jest normalne - nie chcieć próbować. Bo ja robię tylko to, o czym sądzę, że ma szanse powodzenia. Tu nie mam takiego przekonania. Tak jak nie mam go w stosunku do prób klinicznych.

2: To jedyna moja miłość, mówię emfatycznie do P. o europejskim romantyzmie. Mówię to z ironią i świadomością teoretycznych kontekstów, których istnienie jest mu obce i zupełnie do rozumienia romantyzmu niepotrzebne. A można z nim iść do łóżka, pyta. Śmieję się. Chciałabym powiedzieć, że perliście, ale to raczej pusty śmiech. W międzyczasie nie patrzę na to, co robi. Zostawia mi siniaki na udach. W poniedziałek powie: boli, księżniczko? Tak ma być. Wysiadając pod domem z samochodu, myślę o tym, że nie mówię mu o tym, jak czasem jest mi fajnie, kiedy od niego wychodzę. Chcę mu to napisać, ale w pisaniu boję się nadinterpretacji.    

3: Jasno dociera do mnie, czym jest językowy obraz, późno i między wierszami.  

4: Spoko - w twoim słowniku jest takie słowo, z niedowierzaniem pyta W.  

1: Napisać taki tekst, przez który poprowadzi się, przeprowadzi się czytającego. Werbalnie. Wysoka zawartość wykładników spójności tekstu.

2: Tak sobie myślę, że o tej Jasnorzewskiej coś jeszcze bym chciała napisać. Tekst o tekście.

3: Bardzo lubię, kiedy P. mówi do mnie gorgeous; hey gorgeous, bye gorgeous. Niestety nie ma brytyjskiego akcentu. Śni mi się.

4: Mam zaczętych klika książek, każdą czytam w innym dniu tygodnia.  

5: O tej porze roku chciałabym mieć na parapetach chryzantemy w kolorze wrzosowym. 

6: Od dziś prowadzę notes, uroczy notesik z kartkami w linie, z tematami do podjęcia, do opisania, do doczytania. Bo mi się myśli gubią.

7: Z okazji urodzin wysyłam Endżi koszulkę z napisem Jestem w wieku, w którym błędy popełniam świadomie i z przyjemnością. Jesteś szalona, mówi mi przez telefon. Wiem, odpowiadam. Jest idealna, dodaje.